عکسها سرشارند از لحظه های باهم بودن و وقتی خاطراتت را در آلبوم ورق میزنی،میتوانند با یادآوری آنها لبخند روی لبهایت بنشانند.اما یک ایراد خیلی بزرگ دارند،آن هم اینکه زمان را در یکجا متوقف میکنند،درست در جایی که همه هستند و همه میخندند،و تو آن دمی به آنها نگاه میکنی که هیچکس نیست،خودت مانده ای و خودت! تویی که پیرشده و دیگر نمیخندد...
م.مزینانی
